Het bescheiden Laos

Het meest gebombardeerde land ter wereld, de meest bescheiden mensen van Azië en de meest ongerepte landschappen.

Laos was eerlijk gezegd het land waar we beiden haast niets van afwisten. Iedereen kent de Thaise keuken en de Vietnamoorlog. Maar wat weet je van Laos? Wat te doen in Laos?Hopelijk na dit stukje schrijven net iets meer.

Van veredelde boozecruize naar UNESCO stad

We lieten Thailand achter ons… dobberend op de Mekong in een slowboat. Een ervaring die op internet met veel lof beschreven wordt. Twee dagen chillen, van het uitzicht genieten en… veel pintjes drinken met medereizigers. Want hoe je het draait of keert, het is echt een toeristenattractie. Lokale mensen nemen deze boot niet want ja, het is te traag. We ontmoetten zeer fijne mensen… op uitzondering van de Britten die om 11u al drankspelletjes speelden. Maarja… da’s overal. Eindstop van deze geromantiseerde booze cruize: Luang Prabang, de vierde grootste stad van Laos.

Luang Prabang, letterlijk koninklijk Buddah beeld, bestaat uit 58 dorpen waarvan 33 beschermd zijn door UNESCO. We kregen maar niet genoeg van de vele koloniale geveltjes doorheen de stad. Lekker rondslenteren en hier en daar een tempeltje binnenwandelen… meer moest dat eigenlijk niet zijn. Een stad met een kempisch dorpskarakter. Wat wel direct opviel was het verschil met Thaise mensen, die vaak overvriendelijk zijn tot het onderdanige toe. De Laotianen zijn introverter, verlegener en helaas aanzienlijk minder geschoold. We voelde een communicatieve kloof en vaak een, niet slecht bedoeld, onverschillige houding maar dat sierde hen ergens ook.

Watervallen en Boeddhistische monniken

Rondneuzen in de omgeving deden we naar goede gewoonte met een scooter. Ondertussen telde onze motor…. euheum scooterbende een Zwitser en een Nederlands koppel en het was eens fijn om met een groepje rond te toeren. Ookal raakten we elkaar wel eens per ongeluk kwijt. De Kuang Si waterval is wellicht de topattractie in de omgeving. Zoals alles anno 2022… vrij overgecommercialiseerd, maar toch een van de mooiste watervallen die we ooit zagen. Wij hadden het genoegen een groepke monniken tegen te komen die vonden dat ik, op een voetbalspeler leek. Enkel ongemakkelijke foto’s later en we vonden ons in de jungle samen met hen op zoek naar een mysterieuze grot. Een unieke ervaring die ons de kans gaf op een eerlijk gesprek met deze jonge gelovigen.

Grensverleggend was de dagtocht die ik deed met men Nederlandse kompaan Wessel. De scooter op richting de Tad Thong waterval die we willekeurig op Google maps vonden. Het eerste stukje tot buiten de stad ging vlot, op uitzondering van de verkeersboete voor rijden zonder helm dan. De volgende 15km was een zandweg die constante concentratie vroeg om heelhuids te overwinnen… tot ineens… de weg stopte in een dorpke van rijstboeren. Na wat gebrekkige communicatie bood een van de boeren, een tamelijk jonge kerel in een Thais voetbaltshirt, zich aan om ons naar de waterval te leiden.

Al kettingrokend bracht deze enthousiaste gast ons over oude overgroeide trappen, modderpadjes en rivieraftakingen richting de felbegeerde waterval. Laos heeft brucht veel giftige slangen, insecten en spinnen dus ik liep letterlijk tegen de limieten van men comfortzone aan… maar jongens wat een voldoening. We hadden het alle drie echt naar onze zin en een frisse douche in the middle of freaking nowhere was echt een verademing. Mop van de dag, we hebben best wat watervallen gezien, maar de Tad Thong zat er volgens ons niet tussen.

Viewpoints en Blue Lagoons

Vang Vieng is voor velen de logische volgende stop na Luang Prabang. Dit stadje staat bekend bij de jeugdig backpackers voor het ‘tuben’ op de rivier. Vertaald: zuipen in een tractorband in de blakke zon. Met het kwik op meer dan 35 graden kozen we om hiervoor te passen en enkele Blue Lagoons (1 en 3) aan te doen. We gingen wat later op de middag want dan zijn de bussen vol Chinezen al vertrokken. Als je hier toch bent, kan je op de terugweg, net voor zonsondergang, het beroemde Nam Xay viewpoint doen. Jawdropping, onbeschrijfelijk mooi. In het Westen de bergen met de ondergaande zon, in het Oosten de rijstvelden in de avondschemering.

Een afgeleefde hoofdstad

Vientiane is werkelijk de meest ‘underwhelming’ stad die we ooit bezochten. Het contrast met het aangename, koloniale Luang Prabang kan niet groter zijn. De hoofdstad van Laos is een samenraapsel van vergane glorie, Chinese horeca en belachelijk grote overheidsgebouwen. Gevolg: we deden een koffiebarreke extra of dronken een pintje meer.

Een dagje fietsen en we hadden het wel echt gezien. Het tochtje bracht ons eerst langs Patuxai; de Laotiaanse Arce de Triomphe, gebouwd om ironisch genoeg hun onafhankelijkheid van Frankrijk te vieren. Vervolgens deden we Pha That Luang: een overbodig groot tempelcomplex met als centerpunt een gigantische gouden stupa.

Maar wat ons log lang zal bijblijven is het COPE instituut. Deze instelling helpt hedendaagse slachtoffers van clusterbommen (bommen die openspringen in een 600-tal kleine bommetjes). Tijdens de Vietnamoorlog kreeg Laos meer dan 2 miljoen ton clusterbommen op haar dak en nu nog raken er elk jaar mensen verminkt door onontplofte overblijfselen van deze brutale campage. COPE zorgt dat deze mensen de juiste protheses en begeleiding krijgen zodat ze hun leven op een zo normaal mogelijke manier kunnen verder zetten.

Laos is op zijn zachtst uitgedrukt een wereld van verschil in vergelijking met Thailand. Wij hebben voornamelijk het Noorden gezien maar dat gaf zeker al een een goede indruk van de mensen en de natuur. De bescheidenheid van de bevolking staat in schril contrast met het uitgesproken prachtig landschap. Hopelijk komen we ooit terug om het Zuiden te verkennen!